به نقل از «فرارو»

چین در حال برنامه‌ریزی برای کنار گذاشتن پوتین است؟

تاریخ انتشار: ۲۲ خرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۹۶۳۴۵۹

واقعیتی که کمتر به آن توجه شده، این است که شی جین پینگ، میخائیل میشوستین - نخست وزیر روسیه - را به شیوه‌ای عریان به نفع سیاست‌های خود پرورش می‌دهد.

به گزارش اکو ایران، یکی از راز‌های جنگ روسیه و اوکراین، سیاست واقعی چین است. چین در ظاهر گام‌های محتاطانه‌ای برمی‌دارد، اما در عمل به نظر می‌رسد که در حال فاصله گرفتن از پوتین است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

راز نهفته پکن

واقعیتی که کمتر بدان توجه شده، این است که شی جین پینگ، میخائیل میشوستین، نخست وزیر روسیه را به شیوه‌ای عریان به نفع سیاست‌های خود پرورش می‌دهد. آنگونه که شورای آتلانتیک نوشته، درست دو هفته قبل از حمله روسیه به اوکراین، در نشستی که شی با پوتین در حاشیه بازی‌های المپیک داشت بر دوستی بدون محدودیت دو بازیگر متعهد شد. بسیاری از محدودیت‌ها از همان زمان آغاز شد.

ظاهرا چین از تحویل تسلیحات و فن‌آوری‌های تحریم شده به روسیه خودداری کرده است. این کشور همچنین به ۱۲ قطعنامه سازمان ملل که حمله روسیه به اوکراین را محکوم کردند، رای ممتنع داده است.

فوریه ۲۰۲۲، چین طرح صلح دوازده ماده‌ای‌اش را برای پایان دادن به جنگ در اوکراین ارائه کرد. حامیان کی‌یف شکایت کردند، چراکه باور داشتند که در این طرح صحبتی از خروج روس‌ها از اوکراین نشده است، اما در این طرح بر اصلی اساسی تاکید شده و آن احترام به حاکمیت، تمامیت و استقلال ارضی همه کشور‌ها است، بدین معنا که چین به طور ضمنی پیشنهاد می‌کند تا روس‌ها نیرو‌های خود را از اوکراین خارج کنند.

چین تسلیم خواسته‌های پوتین نشد

هم شی و هم پوتین به واسطه هراس از کووید ۱۹ حضور در انظار عمومی را محدود کرده و از سفر خودداری کردند. امروز پوتین به واسطه حمله به اوکراین در انزوای بیشتری هم قرار دارد. از همین رو مارس ۲۰۲۳ زمانی که شی در جریان سفر رسمی سه روزه وارد روسیه شد، بسیاری از ناظران این سفر را تحولی بزرگ قلمداد کردند.

این نخستین سفر بین‌المللی شی بعد از انتخاب دوباره‌اش به عنوان دبیرکل حزب کمونیست قلمداد می‌شد. مشخص نیست دو رهبر در دیدار‌های خصوصی و طولانی‌شان چه گفتند، اما شواهد نشان می‌دهد هیچ چیز آنگونه که پوتین می‌خواست پیش نرفت.

پروژه بزرگ رسمی که پوتین از آن دم می‌زد، یعنی خط لوله گاز «قدرت سیبری» توسط چینی‌ها مورد پذیرش قرار نگرفت؛ رخدادی که امکانات روس‌ها برای صادرات گاز به چین در آینده قابل پیش‌بینی را محدود می‌کند. از طرفی دیگر به نظر نمی‌رسد شی فروش سلاح یا فن آوری‌های حساس را به روسیه تایید کند. در چنین شرایطی عجیب است که شی با میخائیل میشوستین دیداری جداگانه‌ای داشت. لی کیانگ، نخست وزیر چین همتای روس خود را برای دیدار رسمی در اواخر ماه می‌به پکن دعوت کرد.

شی بر جانشین پوتین سرمایه‌گذاری می‌کند؟

میشوستین بالاترین مقام روسی است که از زمان حمله روسیه به اوکراین به چین سفر داشته است. شی در دومین روز از سفرش، میشوستین را در تالار بزرگ مردم پذیرفت، رخدادی فراتر از مراسم معمول و پروتکل‌های تعریف شده میان چین و روسیه. در این میان سوالی که مطرح می‌شود این است که چرا نخست وزیر روسیه به چین دعوت شد نه پوتین؟ طبیعتا چنین رخدادی نمی‌تواند به نفع رهبر کرملین باشد. به نظر می‌رسد پوتین پاسخ خود را گرفته است.

میشوستین، یکی از ۱۳ عضو شورای امنیت ملی روسیه، بالاترین نهاد سیاستگذاری این کشور است که هر ۱۰ روز یک بار به ریاست پوتین تشکیل جلسه می‌دهد. معمولا همه اعضای دائمی به غیر از دو نفر در این نشست حضور دارند. ۱۵ می‌میشوستین، پیش از سفرش به چین در این نشست حضور داشت، اما بعد از بازگشت از پکن غایب بود.

دلیل غیبتش هیچگاه به طور رسمی اعلام نشد. این قدیمی شاید بهترین مدرکی است دال بر اینکه چین ممکن است روسیه فراتر از پوتین را لحاظ کرده و به دنبال ایجاد روابط جایگزین در این کشور باشد.

چرایی ناامیدی چین از پوتین

چنین مشاهدات عینی بهتر از شایعات مشکوک هستند که به طور بالقوه بیانگر حقایق بسیارند. طبیعتا دوستی نامحدود چین و روسیه درگیر محدودیت‌هایی است، احتمالا چین بیش از همه از تحریم‌های ثانویه ایالات متحده و اتحادیه اروپا می‌هراسد. دوم مقوله‌ای که باید بدان اشاره کرد آن است که چین ادعا دارد قوانین بین المللی جهانی باید رعایت شوند، این موضع گیری بدین معنا است که اصولا با حمله روسیه به اوکراین مخالف است. گزاره سوم آن است که چینی‌ها به پوتین اعتماد ندارند و ممکن است میشوستین را به عنوان جایگزین معتبر برای خود لحاظ کنند.

اینکه آیا چنین رویکردی واقع‌بینانه هست یا نه، مسأله‌ای جداست. پوتین با کنار گذاشتن میشوستین از نشست شورای امنیت ملی نشان داده که تحولات اخیر را درک کرده و تلاش دارد تا از آن فاصله بگیرد. میشوستین فعلا در ملاءعام از گفتن چیزی در باب جنگ در اوکراین یا سفرش به چین خودداری کرده است. پدر او در کا. گ. ب خدمت کرده و او هم رئیس سازمان مالیات روسیه و بانکدار و سرمایه‌گذار ثروتمند این کشور بوده است. میشوستین غالبا در تحلیل پویایی قدرت در روسیه نادیده گرفته می‌شود، اما روابطش با پکن باید با دقت رصد شود.

منبع: فرارو

کلیدواژه: چین و روسیه ولادمیر پوتین قیمت طلا و ارز قیمت موبایل حمله روسیه به اوکراین نخست وزیر

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۹۶۳۴۵۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سقوط پوتین؟ شاید آرزو بر جوانان عیب نیست / گورباچف مایه عبرت ولادیمیر پوتین شده است / چرا روسیه پوتین با شوروی در آستانه سقوط متفاوت است

به گزارش جماران، پیتر روتلند، استاد در دانشگاه وسلین و دانشیار مرکز دیویس برای مطالعات روسیه و اوراسیا در دانشگاه هاروارد در تازه ترین نوشتار برای Responsible Statecraft درباره خطرات توهم فروپاشی حکومت ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه نوشت:

ماکسیم ساموروکوف از مرکز کارنگی اخیراً مقاله‌ای را با عنوان «رژیم شکننده پوتین» در فارن افرز منتشر کرده و استدلال کرده که مانند حکومت شوروی ، سیستم سیاسی پوتین نیز همیشه در آستانه فروپاشی است.  این استدلال بر اساس یک قیاس مستقیم تاریخی به دست می آید. نظام شوروی قوی و تغییرناپذیر به نظر می رسید و عملاً هیچ کس فروپاشی آن را پیش بینی نمی کرد  اما فروپاشید. به همین ترتیب، سیستم پوتین قوی و مقاوم به نظر می رسد و کمتر کسی می تواند فروپاشی آن را تصور کند. اما فروپاشی آن نیز رخ خواهد داد.

می توان فهمید که چرا این استدلال برای Foreign Affairs جذاب است. آرزو همیشه مخاطب را جذب می کند: مردم دوست دارند آنچه را که می خواهند بشنوند به آنها گفته شود. شاید بهتر باشد اینطور القا شود که بدون هیچ چشم‌اندازی برای یک ضد حمله موفق در اوکراین، محتمل‌ترین سناریو برای پیروزی اوکراین، فروپاشی رژیم در روسیه است.

قیاس های تاریخی می توانند جذاب اما گمراه کننده باشند زیرا ممکن است توجه ما را بر شباهت های سطحی متمرکز کنند، در حالی که تفاوت های ساختاری را نادیده می گیرند. واقعیت این است که چندین جنبه مهم وجود دارد که رژیم پوتین در مکان بسیار متفاوتی با اتحاد جماهیر شوروی قرار دارد.

اولاً، میخائیل گورباچف تنها شش سال در قدرت بود و هرگز نتوانست کنترل مؤثری بر حلقه داخلی رهبران شوروی و یا بوروکراسی در کل ایجاد کند. در نتیجه، ابتکارات سیاستی او با اجرای مؤثر همراه نشد و او را مجبور به اتخاذ اقدامات رادیکال‌تر کرد که کل سیستم را بی‌ثبات کرد. در مقابل، پوتین خیلی سریع پس از به قدرت رسیدن در سال 2000، کنترل قوی بر نخبگان رقیب اعمال و «عمود قدرت» را احیا کرد. او 24 سال است که این مسئولیت را بر عهده داشته است و اکثر تحلیلگران موافقند که پایه های نهادی رژیم پوتین قوی است و احتمالاً پس از مرگ بنیانگذار خود ، نیز جان سالم به در خواهد برد. دوم، یکی از عوامل مهم در فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، این واقعیت بود که این شوروی در حال مبارزه با یک جنگ غیرقابل پیروزی در افغانستان بود که آن را مجبور به مذاکره با غرب کرد. روسیه در حال جنگ در اوکراین است در حالی که هنوز به پیروزی خود مطمئن است. سوم، اتحاد جماهیر شوروی ورشکست شده بود، کسری تجاری داشت و در خارج از کشور پول قرض می گرفت. اما اکنون علیرغم فشار تحریم های غرب، روسیه در سال گذشته 50 میلیارد دلار مازاد تجاری داشت. اقتصاد برنامه‌ریزی‌شده شوروی سفت و سخت و گودالی از یارانه‌های دولتی بود.  بر خلاف اتحاد جماهیر شوروی، روسیه دارای یک اقتصاد سرمایه داری پویا است که به خوبی با اقتصاد جهانی ادغام شده و کارآفرینان آن در دور زدن تحریم های غرب ماهر شده اند. چهارم، اتحاد جماهیر شوروی، فدراسیونی بود که 52 درصد جمعیت آن را روس‌ها تشکیل می‌دادند. روسیه پوتین یک کشور متمرکزتر است که روس ها 82 درصد از جمعیت آن را تشکیل می دهند.

مسلماً احتمال شورش اسلامگرایان در قفقاز شمالی یک چالش امنیتی بالقوه است. اما منطقی که رمضان قدیروف، رهبر چچن را به یک رعیت وفادار مسکو تبدیل کرد، در مورد هر جانشینی صادق است:  بهتر است از جریان کمک های مسکو لذت ببرید و لامبورگینی بخرید تا اینکه آواره ای با جیب خالی باشید.  چچنی ها از جنگ های اول و دوم درس گرفته اند: استقلال طلبی ارزش تلاش ندارد. هیچ یک از جمهوری های قومی دیگر در فدراسیون روسیه علاقه ای به آغاز جنگ با مسکو ندارند.

حمله 22 آوریل به تالار شهر کروکوس نه تنها یادآور این نکته بود که تروریسم اسلام گرا همچنان یک تهدید امنیتی برای روسیه است، بلکه نشان دهنده شکست اطلاعاتی گسترده توسط سرویس های امنیتی روسیه بود. ایالات متحده از قبل به آنها هشدار داده بود که چنین حمله ای در راه است: آنها باید نگهبانان مسلح را در تمام سالن های کنسرت در مسکو قرار می دادند. با این حال، حملاتی مانند کروکوس باعث تغییر رژیم در روسیه نمی شود.

تروریست ها نه از قفقاز شمالی، بلکه از تاجیکستان آمده اند. این نشان می دهد که 8 میلیون کارگر مهاجر از آسیای مرکزی یک خطر امنیتی بالقوه هستند. اما ارزش آنها در اقتصاد روسیه با نیروی کار کم، حداقل در حال حاضر از چالش امنیتی آن بیشتر است.

شورش واگنر در ژوئن 2023 یک تحول خارق‌العاده بود؛ جدی‌ترین تهدید برای ثبات رژیم پوتین از زمان تأسیس آن در سال 2000. ما هرگز نمی‌دانیم اگر او به کرملین می رسیدچه اتفاقی می‌افتاد. اگر یوگنی پریگوژین به عقب برنگشته بود، اما به نیروهای خود دستور داده بود تا به سمت مسکو پیشروی کنند چه سناریویی شکل گرفته بود.   آنچه ما می دانیم این است که قیام شکست خورد. پریگوژین مرده و دفن شده  و ثبات رژیم به سرعت برقرار شد.

اجازه دادن به گروه واگنر برای توسعه تا جایی که بتواند آن شورش را به راه بیندازد، یک اشتباه جدی از سوی پوتین  پس از تصمیم او برای آغاز تهاجم تمام عیار به اوکراین بود. اما یک امر دور از ذهن باقی می ماند و نمی تواند به عنوان پایه ای برای سیاست ایالات متحده عمل کند.

برای پیروز شدن در دیپلماسی و جنگ نیاز به ارزیابی واقع بینانه از نقاط قوت و ضعف دشمن است. فروپاشی ناگهانی اتحاد جماهیر شوروی به ما یادآوری می کند که انتظار چیزهای غیرمنتظره را داشته باشیم  اما پوتین (و رئیس جمهور چین، شی جین پینگ) از اشتباهات گورباچف درس گرفته اند. واشنگتن نباید سیاست روسیه خود را با این فرض استوار کند که صاعقه دو بار به یک مکان برخورد خواهد کرد.